ÖZKAN “ABİ”

Öyle bir enerjisi vardı ki, sesiyle, oyunculuğuyla ve tüm yaratımlarıyla hiçbir şeye ihtiyaç duymadan izleyenlere hemen geçiriyordu sanatını. Tepeden tırnağa yetenek abidesi.
Hep kendine has, güzel söyleyen, çalan ve yazan bir devi kaybettik geçen cumartesi.
O vakitten beri tanıyan-tanımayan herkes Özkan “abi” Uğur için içinden geçenleri, üzüntülerini, artık duymayacak olsa bile sevgisini göstermeye çalışıyor. Biri de benim. Birkaç gün hiçbir şey yazamadım. Şarkılarını dinledim, eşlik ettim, gözyaşlarımı serbest bıraktım, can verdiği karakterleri izleyip, biraz buruk ama yine güldüm. (en sevdiğim: AROG -“devam edebilirim” ve dahası) Kendimce onu andım ve biliyorum ki ömrümün sonuna kadar anmaya devam edeceğim. Bize bıraktıklarına sahip çıkarak, paylaşarak. Ufak bir pişmanlık eşlik edecek buna, çünkü hiç MFÖ konseri izlemedim. Ama çok iyi biliyordum ki, eğer izlemiş olsaydım, en çok Özkan Abi için orada olur, onun durduğu yerin önünde izlemek için uğraşırdım. Artık imkânsız olan güzel bir hayalim oldu.
 
Kolay değildir “abi” olmak. Herkesin abisi olarak anılmakta öyle.  Özkan Uğur bunu başarmış, her şeyden önce. 7’den 77’ye herkesin “abi” diye andığı biri olmuş.
 Ama en zoru, güzel ve iyi bir abiyi kaybetmek. Ben bunu geçen sene kendi abimi kaybettiğimde yaşadım. O acıyla yüzleşmek, bu gerçeğe kendini inandırmak en zoruydu. Çünkü seni güldüren, öğreten, yanında kendini hep mutlu ve güvende hissettiğin, cümlelerini sevine sevine tamamlayan birini artık göremeyecek olmak, yeni hikayelerini ona anlatamayacak olmak.. en zoru.
 
 İyi ki bu dünyandan bir Özkan “abi” geçmiş.
 
Şiirler şarkılar masallar
Ama insanlar duymaz bazen
Üzme kendini
Ümitsiz gibi
Sevenin var bak
Ne güzel.