Nerde Benim Taraftarım!

Taraftarlar arasında çok klasik bir slogan vardır: “Pazara kadar değil mezara kadar!”

Renk aşkını, arma aşkını bu kadar içten bu kadar mistik ifade eden başka bir söylem var mıdır bilemiyorum…

En azından taraftarın gönül verdiği renklere ve kulübüne verdiği ya da vereceği desteğin en güzel en mecaz ifadesidir bu sözler...

Tabi bu sözler kuru bir slogan olarak kalmadığı sürece anlam taşır...

İçinin doldurulması gerekir...

Nasıl ve kimler tarafından?

Yarım asırlık bir tribün kültürüne sahip olan, elinde ve yüreğinde tuttuğu fair-play bayrağıyla, olağan dışı tribün şovlarıyla, birbirinden güzel beste ve şarkılarıyla, insana keyif veren koreografileriyle, küfüre ve şiddete karşı duran Bando EsEs’iyle gıpta ile izlenen büyük EsEs seyircisi tarafından...

Neferi, Kızılcıklısı, Altesi, Ayderi, ÜniEsEs’i tarafından...

“Amigo Orhan”ın 1965 Yılında tutuşturduğu, dumanı siyah, ateşi kırmızı olan ve gönülden gönüle sevgi haleleriyle yayılarak bugün volkan haline gelen aşkı yaşayanlar tarafından...

*

Nesiller değişti, ama o aşk, o tutku hiç değişmedi...

Bu büyük taraftar iyi günde, kötü günde hep sevgilisinin yanında oldu...

Peki ne oldu da, bu büyük sevda küllenmeye başladı...

Bu takım ikinci, üçüncü liglerde de mücadele etti. Büyüklüğünden bir şey kaybetmedi...

Bir takımın büyüklüğü artık kupalarla, şampiyonluklarla ölçülmüyor...

Bu takımın büyüklüğü, futbol devrimini ateşlemesinden, renklerinin asaletinden, taraftarının vefasından geliyor...

1940 Yılında İstanbul dükalığını yıkıp Türkiye Şampiyonu olan Demirspor’un cesur yüreğinden geliyor...

*

Birileri lütfen açıklasın; “Nerde benim taraftarım!”

Kar, kış, yağmur, çamur demeden takımını yalnız bırakmayan taraftar nerde?

İlk çağ filozoflarından “Herakleitos”  bir gerçeği ne güzel vurgulamış: “dünyada değişmeyen tek şey değişimdir...”

Her şey gibi futbol da değişiyor...

Tekniği, tarzı, kuralları, sistemleriyle birlikte değişiyor...

Kapitalizmin “Endüstriyel Futbol” adı altındaki dayatmasının ve Kâbe’si artık para olan futbolcunun ve futbolun bütün etik değerlerini silip süpüren bu sistemin istemesek de  bir parçası olmuş durumdayız…

Unutma: “bu düzende ayakta kalabilmenin ilk şart oyunu kuralına göre oynamaktır!”   

Yani; “Zaman sana uymuyorsa sen zamana uyacaksın...”

Şayet bu takım benim diyebiliyorsan, yasayla uygulamaya giren “Passolig dayatmasını” yüreğine taş basarak almalısın arkadaş!

*

“Başkan Hoşcan” çok net ifade ediyor: “hem takımı, hem kendini cezalandırmayacaksın” arkadaş!

Üstelik birçok takım bu ucubeyi 20 liraya, 25 liraya satarken sen 15 lirayı çok görmeyeceksin arkadaş...

Dahası, Galatasaray ve Beşiktaş 40 bini aşmışken, Konya, Balıkesir 10 bini yakalamışken, güçlü direniş sergileyen Trabzon, Bursa hatta düne kadar ilçe olan Karabük 5 binlerde gezerken, 3 bin 500 rakamı Anadolu’nun bağrındaki bu onurlu kente ne kadar yakışıyor arkadaş!

Hele hele tarihinin en ucuz fiyatlı kombine satışının 1500’e gelip çakılması olsa olsa bir kamera şakası olmalı. Öyle değil mi arkadaş!

Yeri gelmişken hatırlatayım, bu takım 1965’li yıllarda bile her maçını ortalama 15 bin kişiye oynardı. Bu taraftar sevdasının arkasından 25 bin kişiyle deplâsmana giderek destan yazdı arkadaş!

*

Unutmayalım “Bir takımı büyük yapan taraftarıdır, mazisidir, gelenekleridir...”

Sen büyük bir takımın “Amigo Orhan” dan bu günlere kadar gelen kocaman yüreği değil misin arkadaş!

“İyi günde, kötü günde hep yayındayız” diyen yoksa sen değil misin arkadaş!

“Gülersem sevincim, ağlarsam gözyaşım, ölürsem toprağım ol EsEs’im” diyerek, sevgini yollara, dağlara, taşlara yazan sen değil miydin arkadaş!

Bu yazılanlar, söylenenler beni tarif ediyor diyorsan, gün bu gündür!

Önünde fazla zamanın kalmadı...

Desteğini esirgeme, sonra üzülürsün arkadaş!

Özveri olmadan başarı olmaz arkadaş!

Yangına su taşıyan karınca gibi hiç olmazsa sevdan belli olsun arkadaş!

“Haydi, haydi göster artık büyüklüğünü be arkadaş!”