Eskişehir "batı yakası"...

Uğur Şahin’le tanışmamız 1988 yılına dek uzanır. Amcam oğlu Kemal Kula aracılığı ile tanıştırılmıştık. Uğur ve Kemal benden dört beş yaş daha gençtir, emsaldirler. Uğur Şahin o genç yaşına rağmen gerçekten de hiperaktif yapısı ile korkusuz ve genç bir işadamıydı. Çoğunuzun anımsayacağı gibi Ezgi Kasetçiliğin sahibiydi. Eskişehir’de çoğu ünlü sanatçının kaset imza günü, konser etkinliklerini de başarı ile sürdürürdü. Ben de Polatlı’da genç bir öğretmen ve müzisyen olarak bir koltukta iki karpuzla koşturanlardandım. Uğur, Kemal sayesinde benim bir müzik albümümü dinlemiş. Bizi tanıştır da belki birlikte bir müzik albümü yaparız, yapımcısı ben olurum diye selam iletmiş. Onunla da yetinmemiş, bize “Batı Yakası” adlı mekânda hafta sonu(Cuma-Cumartesi) etkinlik ayarlamış. Batı Yakası hayallerimizin çok üstünde, inanılmaz biçimde hoş ve saygın bir bardı. Yanlış anımsamıyorsam iki kardeş işletiyordu ve birinin ismi Ahmet Bey idi. Kardeşim Sinan Kula gitarda, ben de mandolin ve bağlamamla Cuma akşamı ilk dinletimizle yüreklerine giriverdik. Hem Eskişehirliler, hem de mekân sahipleri çok önemsediler müziğimizi ve sahne performansımızı. Sonbahar başlangıcı olan o günlerden ilkbahar sonuna dek hafta sonları gelmemizi, anlaşma yapmak istediklerini belirttiler. Sevgili Uğur ve Kemal en yakın tanıklarımdır ki rezervasyonlar bir hafta öncesinden doluyordu. Dördüncü hafta sonu için gelmiştik Polatlı’dan Batı Yakası’na. Tıklım tıklımdı salon ve bizi kapıda karşılayan işyeri sahipleri panik halindeydiler. Sivil kıyafetli polisler de bir masada yer ayırtıp bizi dinlemek üzere bekliyorlarmış. Gündüz saatlerinde Ahmet beye gelerek bizimle ilgili sorular sormuşlar yine aynı kişiler “bunlar kimdir necidir” biçiminde. İşte bu telaş ve sararmış bir yüz ifadesi ile derhal geri gidin, biz müşterilere bir gerekçe uydururuz başka bir grup çağıracağız dediler. Şaşırmıştık kardeşimle, anlam verememiştik bu korkuya. Türkü söylemenin bile yasak olduğu güzel ülkemde Nazımları, Sabahattin Ali’leri, Mahzunileri, Ruhi Su’ları geçirdik gözümüzün önünden. Çektiklerini ve koca yüreklerini, yiğitliklerini konuştuk Polatlı’ya dönerken yol boyu. Oysa biz sadece türküler söylüyorduk kardeşimle birlikte, halkın türkülerini... Neden bilmem bu çok güzel mekâna, “Batı Yakasına” benzeyen bir yer daha görmedim Eskişehir’imizde...