Tavşanlı Leblebisinin Hikayesi Belgesel Yapıldı İzmir Bilimpark Yönetim Ekibinden Kütahya Tasarım … Eskişehirspor için üçüncü kritik toplantı! Kızıl Goncalar’da Cüneyd’in annesi Gülayşe'yi canl… Eskişehir'deki o fırından vatandaşı mutlu edecek u… Oklubalıspor’da hedef yine şampiyonluk Çamlıcaspor risk aldı ama tutmadı! Tepebaşı Batıkenspor’un taraftarı hiç susmadı Kaynaşlı 34 gol yedi Doman’ın yönettiği maçı Antalya kazandı Eskişehir’de jandarma 2 okul servis şoförüne para … Eskişehir Erişkin Arındırma Merkezi’nin yapımı sür… Eskişehir'de AK Parti istişare toplantısı yaptı 3 Farklı Dosyadan 2 Yıl 2 Ay 20 Gün Hapis Cezası O… Kütahya’Dan Afyonkarahisar Belediyesi’Ne ’Hayırlı … Eskişehir'den Fahrettin Koca’ya acil çağrı!

Üye Girişi

Üye Ol

Eskişehir

Alpu

Spor

Gündem

Eskişehir Hava Durumu

Resmi İlanlar

Eskişehir Nöbetçi Eczaneler

Afyon

Bilecik

Eskişehir Gezi Rehberi

Eskişehir Parkları Eskişehir Müzeleri Eskişehir Yemekleri Eskişehir Camileri, Külliyeleri ve Anıtları Eskişehir Alışveriş Merkezleri Eskişehir Restoranları (Yeme İçme) Eskişehir Gece Hayatı

Magazin

DİĞER

Kütahya Ekonomi Eskişehir etkinlik Kültür Sanat Dünya Sağlık Teknoloji Eğitim Röportaj Biyografi Eskişehir Siyasetçileri Yaşam Ramazan

Eskişehir Videoları Foto Galeri Yazarlar Eskişehir İş İlanları Seri İlanlar İletişim

20.05.2024 - Pazartesi

Osman Cemoğlu

Tüm Yazıları Diğer Yazarlar

1965 Ruhu

24 Ocak 2014 09:03

Çarşamba günkü yazımızın başlığı “Tarihi Rekabet” idi…

Ve 1965’den bu yana Bursaspor maçlarının özel bir anlamı olduğunu yazmıştık…

En önemlisi de hiç dilimizden düşürmediğimiz “1965 Ruhunu”…

Peki, nedir bu “1965 Ruhu?”

Her koşulda “kazanma azmini, direnişi, soylu bir inancı simgeleyen” bu büyülü sözcük 3 Nisan 1966 tarihindeki taş yağmuru altında geçen 3-1’lik o unutulmaz galibiyetin yarattığı rüzgârların Uludağ’ın zirvelerinden Anadolu’ya yayılmasıdır…

Ve 20 Haziran 1971’de ise 2-0 sonuçlanan Türkiye Kupası finalinin Eskişehirspor’un büyüklüğünü adeta tüm ülkeye haykırması ve 30 Haziran 1971 Cumhurbaşkanlığı Kupasında Galatasaray karşısında alınan 3-2’lik zaferle bir kez daha tescillenmesidir…

Bursaspor maçlarının kuruluşumuzdan bu yana gerçekten özel bir anlamı var…

Hatta efsane kaptanlarımızdan “İsmail Arca”, bir söyleşisinde şöyle diyor; “Bursaspor maçları bizim için Milli Maçlar kadar önem taşır”…

Tarihsel perspektifi olan bu tatlı rekabet aynı tutkuyla, aynı heyecanla, bazen gerginlik bazen de dostluk gösterileriyle günümüze kadar devam ediyor…

Aradan yaklaşık 49 yıl geçiyor. Gün geliyor yeniyoruz, bazen de yeniliyoruz. Bu süreçte futbolun nefretten arınmış bir dostluk köprüsü olduğunu iki takımın taraftarı da öğreniyor…

Ama Eskişehirspor’un, Bursaspor karşısında yıllar süren üstünlüğü Bursaspor’un Süper Lig’de Anadolu’dan çıkan ilk şampiyon olmasıyla sona eriyor…

İki takım arasındaki güç dengelerinin yalnız sahalarda değil tribünlerde de yer değiştirdiğini kıskanarak izliyoruz. Bu sezon 22 bin kombine satışıyla bize fark atan Bursa taraftarları hafta arası olmasına rağmen tribünleri silme doldurarak takımlarına inanılmaz destek veriyor…

Böyle taraftar desteği ve sahada futbol adına uygulanan bütün doğruların sahibi yeşil beyazlı futbolcular olunca Bursaspor için kazanmak zor olmuyor...

Eskişehirspor yenilebilir. Bütün bunlar futbolda var. Ama bu kadar silik, bu kadar etkisiz sahada ne yaptığını bilmeyen acemi lejyonerler gibi amaçsız dolaşırsan 49 yıllık rekabetin en ağır yenilgisi de kaçınılmaz oluyor…

Felaket tellallığı yapma gibi bir düşüncemiz asla olamaz. Bu maç tabi ki her şeyin sonu değil. Kupa hedefimizden herhangi bir sapma da yok. Ancak kredimizi bitirdik. Bundan sonraki her maçı kazanmak zorundayız…

“Gün birlik, beraberlik ve toparlanma günüdür”…

Skorun ağırlığının yanı sıra futbol fakirliğimizin de istihzalı şekilde parladığı bu maçı süratle unutup kalan maçları kazanmaktan başka alternatifimiz kalmadı…

Anadolu’da ki futbol ateşinin kıvılcımlarını tutuşturan, futbol devriminin en büyük temsilcisi Eskişehirspor öyle küçük sarsıntılardan etkilenecek bir takım değildir…

Formalarında ve yüreklerinde o kutsal armayı taşıyan futbolcularımızın ve taraftarlarımızın şu aşamada tek bir şeye ihtiyacı var…

O da tribünlerin ve futbolcuların tek bir vücut olarak “1965 ruhunu” yeniden yaşaması ve yaşatmasıdır…