Sinan Özeçoğlu yenildi

Temmuz’un ortasında başkan olduğunda şıpır şıpır terlemişti. Terlemesi ‘sıcaktan’ değildi...
Tesisler’e gidip koltuğa oturduğunda mahcuptu! Mahcubiyeti ‘yaptıklarından’ değildi...
Eskişehirspor’un bütün orduları terhis edilmiş, tüm cephanesine el konulmuştu. Eskişehirspor ‘Hasta Takım’ muamelesi görüyordu!
Elbette hepimizden çok biliyordu ahval ve şeraiti!
Göreve gelince ‘düşman çok’ diyenlere ‘yenilir’ dedi...
‘Topumuz tüfeğimiz yok’ diyenlere ‘bulunur’ dedi...
Neden böyle diyordu?
Kendisine ve camiaya güveniyordu.
Bu bir savaştı...
Ve Özeçoğlu yenildi...
Yenildi ama savaştan kaçmadı.
Yenildi ama teslim olmadı.
Yenildi ama son ana kadar savaştı.
Kim var diye sağına soluna bakmadı. Hücum dedi, saldırdı ama olmadı! Kimse gitmedi arkasından...
Topu tüfeği bitince süngü taktı, savaşa devam etti.
Yine yalnız bırakıldı.
Taraftar destekliyordu ama gücü yetmiyordu... Para lazımdı, top tüfek lazımdı.
Evet, Özeçoğlu yenildi ama ‘düşmanlara’ değil!
Özeçoğlu, Eskişehir’e ve Eskişehirlilere de yenildi!
Nereden bilecekti ortalık çatırdarken bazılarının bu kadar ‘sessiz’ kalacağını...
Nereden bilecekti birilerinin ‘çürük’ raporu alıp savaştan kaçacağını...
Nereden bilecekti Eskişehirspor batarken kimilerinin ‘Titanik müzisyenleri gibi’ davranacağını...
Evet, Özeçoğlu yenildi.
Ama tarih bunu ‘yenilgi’ olarak yazamaz, yazmamalı, yazdırmayın!
Göreve gelirken o terliyordu.
Şimdi terleme sırası bizde...