Ateşkes

CHP gergin günler yaşıyordu. Üç belediyesi ve üç vekili olan sosyal demokratlar ‘neşeli’ değildi. Sıkıntılı ruh halleri kimi zaman onlara ‘eyvah eyvah’ dedirtiyordu.
Hele hele 2019’u düşündükçe Porsuk’ta gondolları batmış gibi üzülüyorlardı.
Neden o haldeydi CHP’liler?
AK Parti’nin seçimlere iyi hazırlanmasından değildi elbette! CHP’li iki başkanın giderek yükselen ‘geriliminden’ dolayı stres yaşıyorlardı. Parti içi kavganın Eskişehir’i kaybettireceğini düşünüyorlardı.
İki başkanın konuşma ve davranışlarına bakınca haksız da sayılmazlardı.
Elbette Büyükerşen ve Ataç arasındaki ‘durumu’ kast ediyorum. Allah var, Kazım Kurt’u bu konudan uzak tutmalıyız. Kurt, parti içi meseleleri ‘bu boyuta’ hiç taşımadı.
Hoca ve Ataç arasında yaklaşık üç yıldır süren bir gerilim var. Kimileri başlangıç noktası olarak Ataç’ın “Hoca yoksa Büyükşehir’e adayım” sözüne bağlıyor. Doğrudur, olabilir… Öte yandan yıllar süren yol arkadaşlığı ‘bir cümle’ ile ‘bu hale’ gelmez!
Siyasetin ve hayatın olağan akışı, iki başkanın yaşadıklarını ‘beklenen’ ya da ‘normal’ bir gelişme olarak gösteriyor.
Dal ağaca küsmüştü rüzgâr bahane oldu misali…
Neden yaşandı tüm bunlar?
Ataç, Hoca’yı geçip gideceğini zannetti…
Hoca, Ataç’ı ‘buruşturup’ atacağını sandı…
Ataç, Hoca’ya ait tüm rekorları kıracağını düşündü…
Hoca, Ataç’ın kendi gölgesinde yattığını düşündü…
Ataç, Hoca’ya alternatif olacağına inandı…
Hoca da alternatifsiz olacağına inanıyordu…
Ataç, ‘boynuz kulağı geçti’ dedirtmek istedi…
Hoca, ‘boynuz kulağı geçer ama duyamaz’ dedirtmek istedi…
Ataç, ‘çok büyüğü olan büyüyemez’ noktasına geldi…
Hoca ise hep ‘beni tanımayan müdür olamaz’ noktasındaydı...
Ataç, tarihe geçmek istiyordu…
Hoca, tarihe bir isim daha gömmek istiyordu…
Daha fazlası da var elbette.
İki başkanın ‘gerçekleri’ görmesiyle ‘ateşkes’ ilan edildi. Üç yıl süren soğuk savaşa ‘mola’ verildi. Karşılıklı iyi niyet bildirmelerle ‘yaralar’ sarılmaya başlandı. Pansuman yaparken ara sıra ‘sızlanma’ sesi gelebilir.
Bu ‘ah vah’ sesleri bazen başkanların yakın çevrelerinden de gelebilir. Barış istemeyen, tedaviyi reddeden çok ‘psikopat’ var. Onlar ‘hastalıklarıyla’ çok mutlular… İyileşmek şöyle dursun, herkesi ‘hasta’ etmeye çalışıyorlar. Bu süreçte belki de en çok ‘onlar’ bağıracak.
Sosyal demokrat camiayı ‘tedirgin’ eden gerilimin tansiyonu düşmüş görünüyor.
Nabız? Nabız hala yüksek… Bir müddet gözleme devam edelim…